Hier liep ik al een hele poos met in m’n hoofd. Een liedje voor eenieder om me heen. En dat we, vind ik, moeten koesteren waar we wonen en leven met elkaar. Je had ook maar zo geboren kunnen worden op driehoog achter, op een flatje, in de grote stad. Je hoort mij niet zeggen dat je daar niet gelukkig kunt zijn. Want dan groei je net zo goed op en vind je waarschijnlijk ook wel je weg, maar toch. Hier lijkt het me fijner, gemoedelijker ook.

De rust van ’t platteland, hier ken jij je buren en de buren kennen jou, het verenigingsleven met al z’n fanatisme en saamhorigheid. De gezelligheid bij een dorpsfeest of een buurtfeest. Dan ben ik, en dan voel ik mij gewoon, een trotse plattelander!